Yine her akşam olduğu gibi tek bir hamlede fırlatmıştı üzerinden örtüyü. Oysa soğuktan tir tir titriyordu minik bedeni. Yaptığı hareketin kendi içinde derin bir manası vardı aslında; bu bir ritüeldi, her gece devam eden.. Gecenin karanlığına sığınmış, üşüyen ruhuna kucak dolusu bir sıcaklık arayışında; sevginin kokusu yıllar önce burnundan silinmiş minik ufacık bir kız çocuğu. Ruhu kendinden ağır, yataklara sığmayan delilikte bir yatışla yılları deviren. Vakit gelmişti, minik gözlerini sımsıkı kapatmış beklerken, birkaç küçük adım sesi işitti; daha da sıkı kapattı gözlerini, şimdiye kadar uyumuş olması lazımdı. Hem uyumamış olsaydı babası koca koca sözler söyler, kelimeler onun üstüne bir bir düşerdi. Ama eğer uyumuşsa, bir de üstünü açmışsa o zaman gülümser ve yavaşça üzerini örterdi; babası onu hep uyurken severdi.. Adım seslerinin ardından bir el örtüyü yavaşça kavrayıp, nazikçe çocuğun üzerine örttü; uyumadığını bile bile, uyanmasın diye. Küçük kız gülümsedi, uyuyuv
Büyümeyi istememek bu denli günah mıdır? Ölümü bilmemek, ölüyü görmemek Çürük kokan adamların nefesini öpmek ne denli deliliktir? Sonsuz zaman algısını yitirmek baki bi ölüm müdür? Soru işareti sadece soruların mı sonuna yerleştirilir? Seslendiğim, sadece cevabı bekleyen o meraklı noktalama işaretidir. Aninam tüm annelerin mi annesi yoksa sadece benimkinin mi? Sonsuz zaman algısını dört nala süren at sadece çocuğa mı bahşedilir? Çocuk.. Zamanı algılamadığı yaşlarda tüm evrene hakim olan o tanrısal sonsuzlukta anne karnı rahatlığında yüzer. Huzur ve korkusuzluk o anı besleyen yegane değişmezler. Zamanı algılayamayan, zaman geçişini de fark edemez ve kendini ölümsüz bilir. Çünki ölümü bilmez. Anina konuşur.. "Sen, şimdi o sınırsız zaman algısının büyüsündesin; zamanın geçip gittiğini fark ettiğin an büyüyeceksin.." Dünü, bugünü, yarını hiç bilmeyen insanlar, An'ı parçaladıkları zaman mı fanileşirler? Öncesi ve sonrası olmayan hayatların